Yazar: Hüseyin KARACA

Anne;
Dünyanın her yerinde, noktası, virgülü hecesi,ölçüsü bir olan, en evrensel şiirdir.

Yine kusursuz bir Eylül akşamı…!
Ruh halim alabildiğine sesiz ve durgun.
Ben se fakirhanemin camından, sesiz ve durgun ruh halimin üzerine sağnak sağnak yağan hüznü canlı yayında izliyorum.

Ve hafif bir rüzgar esiyor, bahçedeki kavak ağacının sararmış yapraklarını titreterek, Kürdilihicazkar makamında binbir hüzün heceleyip, eşlik ediyor yorgun ve durgun ruhuma…

Ve, sırtından hançerlenmiş duyguların da diz çöker tabiat gibi Eylül akşamlarında…!

Şiir yazamıyorum. Bir süreliğine; Yağmur, Şimşek ve Eylül’le yetinin…!

Şiirlerimin ihtiyacı varmış bana bu gece…!
Affedin beni, haletiruhiyemin tecelligahları, gelemiyorum; Zira, ben yorgunum, suskunum, durgunum bu gece, mısra mısra, hece hece…!

Bak küçüğüm; Neyse, bakma bakma…! Hiç bir şey bakılacak gibi değil…!

Velhasıl azizim; Yüzümüzün yüreğimize ihaneti vaki değildir…!

Eğer bir yerde idealler,nefislerin gölgesinde kalmışsa,orada güneş hiç doğmamak üzere batıyor demektir..