Bu kahrolası yorgunluk üşenmiyor da beni alıp alıp götürüyor taaa nerelere…!
On beşinde ki saflığıma,yirmi de ki kural tanımazlığıma, otuzun da pespaye insanlara heba ettiğim günlere, kırkında nedametlerimin saçıma kar yağdırdığı senelere…
Bin pişmanlığın tam ortasına bırakıyor beni, yapayalnız tek başıma, çaresiz ismimi yazıyorum pişmanlıklarımın altına büyük harflerle…
Sahi benim ne işim var şimdi bu olunmaz hallerde?
Oysa ki; ölü yürekler cana gelirdi şiirlerim le,
Şimdi zihnim de yorgun, kalemim de…
Belki de yorgunluğumla kar yağmayan bu beldede yeni bir bahar gelir ümidiyle, kardelenlerin açışını bekleyeceğiz…
Hokkımızdaki Misk-i amber kokulu mürekkebimiz kurumasa, yine yeniden hayallerimizi süsleyen periye en bakir cümlelerle şiirler yazacağız…
Yine sevdiklerimizi Huma kuşu yapıp en yükseklere çıkaracağız,
Meleklere eş edip, aminlere karışıp göklerde buluşacağız.
Belki….
Belki de olunmaz bu halimizle bu hüzün diyarında kalacağız ebeden,
Belki de hep hüzün şiiri yazıp, hüzün şairi olacağız bundan sonra.
Ve bi haber olacağız dünyalık zevkten,neşeden ve sevgiden…!
Sahi benim ne işim var şimdi bu olunmaz hallerde…?
Belli ki yine arızaya düştüm herhalde…!!!
Hüseyin KARACA 21.12.2019